Gdy różnice nie dzielą, ale inspirują

Zdarza się, że kobiety, które na pierwszy rzut oka są zupełnie inne, tworzą razem coś wyjątkowego. Czasem jednak te różnice stają się źródłem napięć – jak wtedy, gdy w kwietniu doszło do trudnej sytuacji między mną a administratorką innej grupy na Facebooku. Nie z Ambasadorkami, ale z kobietą, z którą nasze wartości i sposób komunikacji ewidentnie się rozmijały. Ta historia stała się dla mnie lekcją i przyczynkiem do refleksji… jak współpracować, gdy jesteśmy tak różne? Czy turkusowe podejście ma szansę działać także poza naszą wspólnotą?

Gdy zaufanie spotyka kontrolę

W naszej społeczności przyzwyczaiłyśmy się do otwartości, zaufania, samoorganizacji. Wchodząc w kontakt z kimś spoza tej kultury – a jednocześnie z innej kobiecej grupy – zetknęłam się z czymś zupełnie innym: potrzebą kontroli, sprawdzania, „chronienia przestrzeni”. Intencje mogły być dobre, ale forma? Trudna. Chciałam budować most – a czułam, że trafiam na mur.

Czy można rozmawiać przez różnice?

Próbowałam podejść z ciekawością. Zapytać. Zrozumieć. Niestety, nie było przestrzeni na dialog – jedynie na reakcję. I wtedy pojawiło się pytanie, które wraca do mnie często… jak pozostać przy sobie, nie wchodząc w konflikt? Jak zadbać o własne granice, nie raniąc drugiej osoby?

Turkus w praktyce – nie zawsze jest łatwo

To był test dla mnie jako mentorki i założycielki WSPÓŁDZIELNI. Bo turkus to nie tylko zaufanie w przyjemnych momentach. To także wybór ciekawości zamiast obrony – wtedy, gdy ktoś cię atakuje. To gotowość, by nie odpowiedzieć atakiem. By zatrzymać się i… pozwolić sobie nie wiedzieć. To była moja decyzja – wyjść z tej relacji z szacunkiem. I wrócić do naszej przestrzeni, gdzie różnice są okazją do rozmowy, a nie walki.

Różnorodność nie musi boleć

Zrozumiałam wtedy coś jeszcze głębiej, różnorodność naprawdę działa tylko wtedy, gdy oparta jest na wspólnych wartościach. Możemy być różne – temperamentem, stylem pracy, osobowością – ale jeśli łączy nas wzajemność, otwartość, autentyczność – wtedy nawet trudne rozmowy mają sens.

Co z tej historii zostaje we mnie dziś? Wdzięczność. Że mam społeczność, w której nie muszę wszystkiego tłumaczyć. Gdzie nie muszę walczyć o zrozumienie. Gdzie kobiety, choć różne, wybierają wspólne wartości ponad ego. I marzenie – by budować takie miejsca także poza WSPÓŁDZIELNIĄ.

Kiedy jesteśmy inne, ale razem

Nie musimy się zgadzać. Nie musimy mówić jednym głosem. Ale możemy słuchać siebie nawzajem z ciekawością, nie z lękiem. Współpraca nie oznacza, że jesteśmy takie same. Oznacza, że jesteśmy gotowe tworzyć razem – mimo (a może dzięki) temu, że jesteśmy inne.

P.S.

Co najpiękniejsze – ta trudna sytuacja dziś zamienia się we współpracę naszych grup. To dla mnie dowód, że warto ufać relacjom, trzymać się wartości i pozostać sobą nawet wtedy, gdy jest trudno.